Dariusz Maciej Górecki, urodzony  21 stycznia 1946 r. w Poznaniu w rodzinie Zygmunta Góreckiego i Wandy z domu Gintowt.

W roku 1969 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Pracę magisterską pt.: Pierwsza władza suwerenna w odrodzonej Polsce napisał pod kierunkiem prof. dr Zygmunta Izdebskiego.  Stopień naukowy doktora nauk prawnych uzyskał na podstawie rozprawy pt.: Kształtowanie się państwowości polskiej w latach pierwszej wojny światowej (1979). Promotorem był prof. dr hab. Tadeusz Szymczak a recenzentami: prof. dr hab. Andrzej Gwiżdż i prof. dr hab. Zygfryd Rymaszewski. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych nadała mu w roku 1992 Rada Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego na podstawie rozprawy pt.: Pozycja ustrojowo-prawna Prezydenta Rzeczypospolitej i rządu w ustawie konstytucyjnej z 23 kwietnia 1935 roku. Recenzentami w przewodzie habilitacyjnym byli: prof. dr hab. Tadeusz Szymczak, prof. dr Michał Pietrzak i prof. dr hab. Marcin Kudej. Tytuł profesora nauk prawnych otrzymał w 2003 r. na podstawie monografii pt.: Polskie naczelne władze państwowe na uchodźstwie w latach 1939-1990, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2002. Recenzentami byli: prof. dr hab. Tadeusz Szymczak, prof. dr hab. Wiesław Skrzydło i prof. dr hab. Marian Grzybowski.

W roku 1974 zdał egzamin sędziowski, a w 1976 r. – radcowski.

W Uniwersytecie Łódzkim pracuje od 1971 r. początkowo jako asystent, od 1973 r. jako starszy asystent, a po doktoracie od 1979 r. jako adiunkt. Stanowisko profesora nadzwyczajnego objął w 1993 r., a profesora zwyczajnego w 2006 r. Kierował Katedrą Prawa Konstytucyjnego (1996-1999 i 2002-2016) oraz Zakładem Polskiego Prawa Konstytucyjnego (2002-2016). Ponadto był dziekanem administracji w Salezjańskiej Wyższej Szkole Ekonomii i Zarządzana w Łodzi, w której kierował Katedrą Prawa Administracyjnego, Nauk Administracyjnych i Społecznych (2002-2010). Pracował także w Wyższej Szkole Handlowej im. Króla Stefana Batorego w Piotrkowie Trybunalskim (2010-2011).

Jego zainteresowania naukowe dotyczą zagadnień ustrojowych Drugiej Rzeczypospolitej, komparatystyki prawno-konstytucyjnej, systemu naczelnych organów państwowych oraz praw mniejszości narodowych i ich realizacji ze szczególnym uwzględnieniem ludności polskiej na Wschodzie.

Pod jego kierunkiem powstało dziesięć prac doktorskich. Był recenzentem w przewodach doktorskich, habilitacyjnych, o tytuł profesora oraz o stanowisko profesora zwyczajnego. Trzykrotnie powierzano mu opiniowanie programów badawczych przez Grant Agency of the Czech Republic w stosunku do zespołów badawczych Uniwersytetu Karola w Pradze.

Do przejścia na emeryturę był członkiem: Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego (przewodniczącym komisji rewizyjnej), Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Publikacje

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 200 pozycji. Kilkanaście publikacji ukazało się poza granicami kraju (w: Czechach, Litwie, Słowacji, Ukrainie, Włoszech i Wielkiej Brytanii). Najważniejsze to; Powstawanie władz naczelnych w odradzającej się Polsce (1914-1919), Łódź 1983; Pozycja ustrojowo-prawna Prezydenta Rzeczypospolitej i rządu w ustawie konstytucyjnej z 23 kwietnia 1935 roku. Łódź 1993 i 1995; Polskie naczelne władze państwowe na uchodźstwie w latach 1939-1990, Warszawa 2002; Kształtowanie się państwowości polskiej na Wileńszczyźnie po pierwszej wojnie światowej, Teki Historyczne, Londyn 1999; Sytuacja ludności polskiej na Wschodzie w świetle obowiązującego prawa i praktyki, Toruń 2009 (red.); Dziedzictwo pogranicza. Realizacja praw mniejszości polskiej na Litwie, Białorusi, Ukrainie, i w Czechach oraz mniejszości białoruskiej, litewskiej, ukraińskiej i czeskiej w Polsce, Łódź 2013 (red.); Aktualne problemy polskiego i litewskiego prawa konstytucyjnego, Łódź 2015 (red); Instytucja prezydenta w polskim i litewskim prawie konstytucyjnym, Łódź 2017 (red.); Wokół rządu w polskim i litewskim prawie konstytucyjnym, Łódź 2019 (red.).

Działalność publiczna

Był ekspertem Komisji Konstytucyjnej Senatu RP I kadencji oraz Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego 1993-1997, pisał ekspertyzy na zamówienie Biura Studiów i Analiz Kancelarii Senatu RP, komisji sejmowych oraz członków rządu.

Od 1994 r. kojarzył pracę naukową z działalnością obywatelską w organach samorządu terytorialnego – przez trzy kadencje (II, III i IV) wybierany był do Rady Miejskiej w Łodzi, gdzie pełnił funkcje przewodniczącego komisji. Od 1980 r. członek NSZZ „Solidarność”. Członek Rady Krajowej Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (2008-2012) oraz członek Stowarzyszenia Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. W latach 2005-2007 sprawował mandat Senatora Rzeczypospolitej Polskiej (członek Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich). Był przewodniczącym Polsko-Litewskiej Grupy Parlamentarnej, członkiem zespołu senackiego do spraw Białorusi, członkiem Zgromadzenia Poselskiego Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Sejmu Republiki Litewskiej oraz członkiem misji obserwacyjnej posłów i senatorów RP w dniu wyborów samorządowych na Litwie 25 lutego 2007 r. Jako senator współpracował z Fundacją Semper Polonia, będąc członkiem jej komisji stypendialnej.

Jest odznaczony Złotą Odznaką Uniwersytetu Łódzkiego (1993), Złotym Krzyżem Zasługi (1993), Medalem w Służbie Społeczeństwu i Nauce (2004), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2005) oraz Złotym Medalem za  Długoletnią Służbę (2014). Nagradzany przez Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz Rektora UŁ za książki, podręczniki, działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną.